DZIADEK - odc. 11

   

   - Jestem z was bardzo zadowolony - powiedział Dziadek i obrócił się dwa razy na krześle.

   Duduś podszedł bliżej pianina.

   - Tak nam było dobrze - westchnął. - Terenia miała mniej gotowania. Po co Dziadek go przyprowadził?

   - Nie mów. Powinieneś się cieszyć. Masz mniej roboty...

   - Ja roboty się nie boję...

   - Powiedziałem! Jestem  z was bardzo zadowolony. Nie znalazłbym lepszych chłopaków - powiedział dobitnie Dziadek i stuknął w biały klawisz pianina.

   Duduś wygładził perską narzutę na komodzie i znowu westchnął.

   - Do takich wiadomości nie trzeba osobnego człowieka. Ja bym to załatwił przy okazji...

   Dziadek się zniecierpliwił.

   - Ty nie mieszaj się to tego! Ja tu decyduję o wszystkim. Im szybciej to zrozumiesz, tym lepiej...

   - Ja to rozumiem. Dziadek decyduje oczywiście - Duduś speszył się, ale nie za bardzo. - Ale chciałbym zapewnić tylko Dziadka, że on to wszystko ssie z palca. Z tym deszczem, chociażby. Żadnego deszczu nie było. Od tygodnia, a może nawet od dwóch, nie padał deszcz. Ani jednej chmurki. Mogę to Dziadkowi przynieść na piśmie z uczędu, z pieczątką.

   - Dla mnie ważne są wiadomości, a nie fakty! - Dziadek się zniecierpliwił. - Ale ty tego nie rozumiesz, może za dużo masz mięśni.

   - Mam - Duduś wypiął pierś. - Fakt, nie rozumiem. Chyba lepiej znać prawdę, nie? Nawet w podstawówce mnie uczyli, że prawda to prawda. Najważniejsza! Dziadek też kiedyś mówił, że świat powinien stać na prawdzie i sprawiedliwości, czy jakoś tak...

   - Mówiłem?... Bo powinien stać! Ale ogólnie, na prawdzie absolutnej i kosmicznej sprawiedliwości. Ty mylisz prawdę z faktami, wiadomości z prawdą, prawdę z wiadomościami...

   - Faktycznie, nic nie rozumiem. To za skomplikowane - bąknął Duduś.

   - Co chcesz? - spytał Dziadek. - Żebym zobaczył ten deszcz, żebym zmókł, żebm się przeziębił, dostał zapalenia płuc i umarł?

   - Co też Dziadek opowiada - oburzył się Duduś.

   Dziadek się rozgadał...

   - Wystarczy mi wiadomość od Pawełka: pada deszcz! Resztę sobie wyobrażam: mokro, chlupocze, woda leje się za kołnierz, koszmar. A ja siedzę sobie w domku, z przyjaznymi ludźmi, z ulubionymi przedmiotami i uczę się grać na pianinie. A na zewnątrz wszyscy mokną...

   Dziadek zamilkł i zamknął oczy. Duduś chciał coś powiedzieć, ale wolał poczekać, aż Dziadek znowu się odezwie.

c.d.n.