niedziela, 3 lipca 2016

DZIADEK (CAŁOŚĆ)


   Świat Dziadka rozciągał się od wschodu do zachodu, od północy do południa – w rozległym pokoju, po samo niebo sufitu od niepamiętnych czasów nie malowanego. Świat ten był tak zagracony, że Dziadek tonął w nim między stołem, zastawionym różnorodnymi bibelotami, a pianinem zacnej marki, dawno nie strojonym. Reszta powierzchni zajęta była szafami, komodami, otomanami, krzesłami, kwietnikami i Bóg wie jeszcze czym; przedmiotami na ogół cennymi.
   Dziadek siedział przy pianinie na kręconym krzesełku i usiłował grać gamę.
   We wnęce kuchennej, z której rozchodził się zapach duszonego mięsa, królowała Terenia – dziewczyna o egzotycznej urodzie, mniej więcej dwudziestoletnia, z długimi nogami, które zakryte były do połowy fartuszkiem z wydrukowanymi krasnoludkami.
   - Głowa mnie już boli od tego grania, Dziadku - powiedziała, wystawiając głowę zza framugi.
   - Trudno. Muszę się nauczyć . Głodny jestem. Co dzisiaj? - spytał Dziadek.
   - Pieczeń po hindusku. Z rodzynkami - odparła Terenia.
   - Z rodzynkami? - zdziwił się Dziadek.
   - Z rodzynkami…
   - Niech będzie z rodzynkami. Ale dodaj też majeranku…
   Dziadek zagrał pełną gamę, nawet bez pomyłki. Podczas ostatniego dźwięku, bez pukania, wtoczył się do mieszkania młody człowiek, taszcząc duży zegar.
   - Ktoś przyszedł? - spytała Terenia.
   - Tylko Duduś! - wyjaśnił Dziadek. - Z zegarem, stojącym.
   - Boże święty, znowu coś przyniósł? - Terenia wyjrzała z kuchni.
   - Od przybytku głowa nie boli - zachichotał Dziadek.
   - Co dzisiaj, Tereniu? - spytał Duduś, stawiając zegar obok akwarium bez rybek.
   - Pstro! - prychnęła Terenia i zniknęła w kuchni.
   - Pieczeń po hindusku. Z rodzynkami! - oznajmił Dziadek.
   - Może być z rodzynkami, czemu nie… Dziadku, która godzina? - spytał Duduś.
   - Pięć minut po wpół do ósmej. - Dziadek schował kieszonkowy zegarek. - Pawełek się spóźnia…
   - On zawsze się spóźnia. - Duduś potrząsnął zegarem, który milczał. - Nie chodzi …
   - Co to za stojący zegar, niechodzący? – skrzywił się Dziadek.
   - Słowo honoru, chodził jeszcze na schodach. - Duduś bił się w piersi. - Mam odnieść?
   - Zostaw. Może się sam naprawi. Ze starymi rzeczami nieraz tak jest - powiedział Dziadek i znowu zaczął grać gamę.
   Drzwi otworzyły się bezszelestnie i wszedł mężczyzna w ciemnej kurtce, starszy od Dudusia najwyżej o kilka lat.
   - Dobry wieczór - powiedział, rozglądając się wkoło.
   - O, Pawełek! - Dziadek przestał grać.
   - Znowu się spóźnił - przypomniał Duduś.
   - Nie próżnowałem… A to co znowu? - Pawełek spojrzał na zegar.
   - Nie widzisz? Cenny zegar - powiedział Duduś.
   - Zwariować można. Jeszcze jeden zegar, nie wiem po co . - Pawełek przyłożył do niego ucho. - Stoi, nie chodzi…
   - Bo stojący, ale będzie chodził - zapewnił Duduś.
   Dziadek się zdenerwował.
   - Psiakrew, Pawełku, nie wtrącaj się do nie swoich rzeczy!
   - Dobrze, już dobrze. Nie będę… Tereniu, co dzisiaj na obiad? - spytał Pawełek, zaglądając do kuchni. Terenia przegoniła go ścierką, bez słowa.
   - Pieczeń po hindusku, z rodzynkami - zakomunikował Dziadek.
   - Z rodzynkami? - zdziwił się Pawełek.
   - Możesz nie jeść, jeśli ci nie odpowiada - wtrącił się Duduś.
   - Co ma mi nie odpowiadać. Mnie tam wszystko jedno. Złaziłem z dziesięć kilometrów. Zjem nawet gwoździe, taki jestem głodny - powiedział Pawełek w stronę kuchni.
   Dziadek uderzył w czarny klawisz, potem w biały.
   - No, nachodziłeś się, Pawełku, to teraz mów, co tam ciekawego na świecie - powiedział uroczystym tonem.
   Pawełek zrzucił z jakiegoś krzesła kolekcję pudełek po indyjskiej herbacie i usiadł, wyjmując z kieszeni notes.
   - A więc - zawiesił głos - liście opadają z drzew!
  - Normalnie, jesień - Duduś się roześmiał. - Na wiosnę znowu urosną i tak w kółko.
   - Nie mądruj się, Duduś. Lepiej reperuj zegar - powiedział Dziadek. - Mów dalej, Pawełku. Już jest jesień? Jak ten czas leci, Boże święty.
   - Wczesna jesień - dodał Pawełek.
   -  Ładna pogoda? - spytał Dziadek. - Bo bym wyszedł…
   - Po co?! - powiedzieli jednocześnie Duduś i Pawełek.
   - Po nic. Tak. Dawno nie wychodziłem. A kiedyś często spacerowałem po świecie. Prawda, Tereniu?
   - Co dziadek mówi? - Terenia wyjrzała z kuchni.
   - Dziadek mówi, że często spacerował - Duduś zachichotał.
   - Tak! Spacerował i wszystko się zaczęło. Nigdzie Dziadek nie wyjdzie! - Terenia zamachała ścierką. - Wyjdzie i przyciągnie jeszcze trzeciego. Już nie wiem, do czego. Nie będzie żadnego wychodzenia. Basta! - powiedziała i zniknęła w kuchni.
   - O jednego za dużo - powiedział Duduś, niezbyt głośno.
   - Tak, o jednego takiego, co znosi graty i Dziadek nie może wyjść spod nich, biedny. Tereniu, prawda, że o jednego za dużo? - Pawełek podszedł ostrożnie bliżej kuchni.
   - O wiele za dużo! - odpowiedziała Terenia ze swojej wnęki.
   Duduś zaśmiał się tryumfalnie.
  - Oczywiście, że za dużo tych gratów. Jak w takim czymś można żyć?
   - Nigdy nie jest za dużo. Ani mienia, ani wiedzy. Zawsze to można jakoś spożytkować – powiedział Dziadek uroczyście. – A wy, chłopcy się nie kłóćcie bez przerwy. Odkąd pamiętam, na świecie same kłótnie, swady, podboje, wojenki. Sam brałem udział w trzech czy czterech.
   - Dziadek żartuje! – powątpiewał Pawełek.
   - Wojenka to nie żarty. Szast—prast i cię nie ma. – Dziadek zagrał na pianinie jakiś rewolucyjny abstrakcyjny utwór, całkiem zgrabny zresztą, chociaż bez melodii. – Dosyć jałowego gadania – powiedział, zacierając ręce. – Pawełek! Dalsze wiadomości proszę!
   Pawełek usiadł na krześle, zrzucając pudełka po indyjskiej herbacie, które znowu położył tam Duduś. Wyjął z kieszeni notes.
   - A więc… Liście opadają z drzew, ale to już mówiłem…
   Dziadek zamruczał niecierpliwie.
   - Dalej… Na teatrze, przy ulicy Zygmunta ktoś namalował świńskie słowo. Nie powiem jakie, bo Terenia może usłyszeć – Pawełek spojrzał w stronę kuchni.
   - Niech się uczy życia. Jakie słowo? – spytał Dziadek
   - D-u-p-a, Dziadku!
   Duduś zachichotał.
   - Nie śmiej się, Duduś. To nie jest wcale śmieszne. Ktoś zbezcześcił teatr, świątynię sztuki. Straszne! Świat idzie do katastrofy, jeśli bezcześci się sztukę i kulturę! – powiedział Dziadek, chyba naprawdę oburzony.
   - Może to Duduś wymalował, Dziadku. Kilka razu widziałem, jak tam się kręcił, wnosząc i wynosząc jakieś rzeczy…
   - Ja? W życiu takich słów nie używam! I omijam teatr z daleka, bo tam trzeba siedzieć – oburzył się Duduś, biorąc do ręki puste pudełko po indyjskiej herbacie, jakby chciał nim uderzyć Pawełka. Ale nie uderzył.
   - Cisza ma tu być! - Dziadek uderzył pięścią w klawisze pianina. - Pawełku, dalsze wiadomości. Słucham…
   Pawełek przekartkował gruby notes.
   - Na skwerku Zgody było dzisiaj trzydzieści pięć papierków i jedna pusta butelka - powiedział lekko znudzonym tonem.
   - O! - ucieszył się Dziadek. - Pięć papierków mniej niż wczoraj. A z butelkami chyba rekord. Ile było wczoraj? Bo nie pamiętam.
   Pawełek udał, że zagląda do notesu
   - Osiemnaście…
   - Bo to był wstyd  nieziemski. Turyści przyjeżdżają i patrzą. A potem opisują. A co jest napisane, staje się dowodem. - Dziadek podniósł wysoko palec wskazujący.
   - Na skwerku Zgody był też parasol - dodał Pawełek, patrząc na dziadkowy palec.
   - Czyj parasol? - spytał Dziadek.
   - Nie wiem. Niczyj - powiedział Pawełek.
   - Cały? - zaciekawił się Dziadek.
   - Nie sprawdzałem, śpieszyłem się tutaj…
   Duduś zaklaskał.
   - Brawo! To on nie mógł przynieść przy okazji? Ręka by mu uschła?...
   - To do mnie nie należy - powiedział dumnie Pawełek.
   - Duduś! Jutro, jak będzie tam leżał, przyniesiesz - rozkazał Dziadek.
   - Jak będzie leżał, ha - mruknął Duduś.
   - Pawełku, dalej… - Dziadek się niecierpliwił.
   - Padał deszcz! - przeczytał Pawełek.
   Duduś zaśmiał się hałaśliwie.
   - Ciekawe, nie widziałem żadnego deszczu!
   - Psiakrew! Duduś usiądź pod nowym zegarem i nie przeszkadzaj - powiedział zły Dziadek.
   Terenia wystawiła głowę z kuchni.
   - Nie wie ktoś, gdzie jest hinduska miseczka do ucierania majeranku? - spytała. - W tym domu nic nie można znaleźć .
   - Duduś! Przynieś jutro dużo miseczek, żeby Terenia była zadowolona - powiedział Dziadek.
   - To dzisiaj nie będzie majeranku! - Terenia zniknęła w kuchni.
   - Trudno – westchnął Dziadek. - Niech będą tylko te rodzynki.
   Pawełek wstał i zaczął przeciskać się w stronę kuchni.
   - Ciekawe, skąd on to wszystko bierze? Zegary, meble, miseczki, szabelki. Może być z tego jakieś nieszczęście - powiedział nie wiadomo do kogo.
   - Dziadku! - odezwał się Duduś ostrzegawczo.
   - Będzie nieszczęście, jak za karę nie dostaniesz pieczeni po hindusku! - Dziadek uderzył w kilka czarnych klawiszy pianina. - Ja cały czas czekam na twoją solidną relację ze świata.
   - Na świecie wybuchły cztery nowe wojny. Ale lokalne - powiedział Pawełek zrezygnowany, siadając z powrotem na krześle.
   - Znalazłam miseczkę - odezwała się Terenia z kuchni.
   - No, u mnie nic nie ginie - ucieszył się Dziadek. - Pieczeń będzie z rodzynkami i majerankiem.
   - Mam mówić? - spytał Pawełek.
   - Mów!... Co jest dzisiaj?...
   - Środa. Słońce wzeszło piąta pięćdziesiąt pięć, zaszło szesnasta czterdzieści dziewięć. Imieniny odchodzą – Ludwik i Dionizy - odczytał Pawełek z notesu.
   - Znałem jednego Dionizego, ale dawno - przypomniał sobie Dziadek.
   - Ale kłamie, dzisiaj sobota - mruknął Duduś i głośniej: - To ja lepiej pójdę po ten parasol, może nikt go jeszcze nie podwędził.
   - Tak, idź, Duduś! Im więcej parasoli w domu , tym lepiej. Nigdy nie wiadomo, kiedy mogą się przydać - powiedział Dziadek.
   - Idę!
   Duduś wyszedł, trzaskając drzwiami.
   - Ktoś przyszedł? - spytała Terenia z kuchni.
   - Nie. Tylko Duduś sobie poszedł po parasol, który znalazłem na skwerku Zgody. Cham jeden, trzaska drzwiami - wyjaśnił Pawełek.
   - Zgoda buduje, niezgoda rujnuje! Pamiętajcie - powiedział Dziadek i podniósł wskazujący palec w stronę niemalowanego od dawna sufitu. - Czy jakoś tak…
   Po wyjściu Dudusia, Paweł nabrał pewności siebie. Zbliżył się do Dziadka, na wyciągnięcie ręki.
   Ale nagle Duduś wrócił.
   - Tylko niech Dziadek nie słucha, co on na mnie będzie gadał - powiedział.
   - Ktoś przyszedł? - spytała Terenia z kuchni.
   - Nie. To Duduś wrócił. Ale zaraz pójdzie sobie - wyjaśnił Pawełek, oddalając się od Dziadka.
   - Wrócę, wrócę. I przyniosę parasol. Nie ten, to inny! - Duduś wyszedł, znowu trzaskając drzwiami.
  - Skaranie boskie, wchodzą i wychodzą, jak w jakiejś poczekalni - powiedziała Terenia, wystawiając na chwilę głowę.
   Pawełek zbliżył się ponownie do Dziadka.
   - Nie za dużo tych gratów? Jakby to wszystko sprzedać, byłoby dużo pieniędzy. Dziadek mógłby ze mną i Terenią podróżować po świecie. Niedługo otworzą wszystkie granice - powiedział do Dziadka, nie za głośno.
   - Co ty, Pawełku, za głupstwa opowiadasz - oburzył się Dziadek. - Sprzedać! Zawsze jest czas sprzedać. I gdzie nam podróżować, kiedy wojny na świecie. Ja się już naoglądałem wojen… Tereniu! Pawełek chce sprzedać rzeczy!
   Terenia wyszła z kuchni z dwiema ścierkami.
  - Nie będzie sprzedawania rzeczy. Niech stoją. Jak się sprzeda, to je wyniosą, Dziadek znowu wyjdzie i wiadomo.
   - No, zgadzam się. Jak są, to są! Czuję się pewnie wśród rzeczy stworzonych przez ludzi. To magazyny czasu. Ktoś to musiał zrobić, ktoś inny kupił, dotykał, kochał. Teraz są u mnie… Tereniu, mogłabyś zająć się pieczenią po hindusku? Wszyscy są głodni…
   - Tak jest, Dziadku - powiedziała Terenia, nie uśmiechając się i zniknęła w kuchni.
   Dziadek jakby się zadumał.
   - Tak, niektóre te dzieła rąk ludzkich są starsze ode mnie, a trwają - zagrał połowę gamy.  - I będą trwały, dopóki czas ich nie pożre.
   Pawełek kręcił się po pokoju.
   - Trwają! A moje wiadomości? Nie ma ich? Są mniej ważne? To ja będę znosił zegary i parasole…
   - Do przynoszenia wystarczy jeden. Rzeczy rzeczami, ale ja muszę wiedzieć, co dzieje się na świecie szerokim. Nie można tak sobie żyć i nic nie wiedzieć. Trzeba mi jak najwięcej wiadomości. Mój umysł jest spragniony i głodny – Dziadek przerwał na chwilę. - Na świecie trzy miliardy ludzi, a każdy z nich posyła jakieś wiadomości…
   - Przeszło siedem miliardów! - poprawił Pawełek. - Dusz i ciał…
   - Boże święty - jęknął Dziadek. - Siedem miliardów? Jak przeszło?
   Pawełek zerknął do notesu.
   - Dokładnie na dzień dzisiejszy: siedem miliardów dwieście czterdzieści pięć milionów sto osiemdziesiąt pięć tysięcy sześćset dwadzieścia jeden - odczytał.
   - Coś niebywałego! - wykrzyknął Dziadek.
   - Co się stało? - odezwała się Terenia z kuchni.
   - Nic. Wyobraź sobie, że Pawełek policzył wszystkich ludzi na świecie!...
   - No, chyba nie ściągnie ich wszystkich do Dziadka? - Terenia zaśmiała się, pierwszy raz dzisiaj.
   - To z gazety - poinformował skromnie Pawełek. - Wydrukowane.
   Westchnął.
   - Więcej przynoszę wiadomości niż Duduś tych gratów. Staram się jak mogę. Oczy i uszy mnie już bolą od patrzenia i słuchania, nogi puchną od chodzenia. Nie narzekam, ale niech mi Dziadek szczerze powie, co jest dla Dziadka ważniejsze: wiadomości, czy te przedmioty?…
   Dziadek zachichotał.
   - I jedno, i drugie. Zależy jak się spojrzy…
   - Dziadek to jest dyplomata - mruknął Pawełek.
   - To dzięki wiadomościom!  Nie tylko twoim. Wiadomości zbieram od urodzenia, jak znaczki pocztowe. Mam ich całe albumy. Z nich czerpię wszelkie nauki dla was, dla waszego pożytku… Tylko na tym cholernym pianinie nie mogę się nauczyć. Twarda sztuka - Dziadek zagrał gamę, prawie do końca. - O, raz wychodzi, raz nie.
   - To tak jak w życiu - powiedział Pawełek poważnie.
   - No proszę, nauczyłeś się trochę mądrości ode mnie… Tereniu! Zrób nam dobrej herbaty. Może być indyjska, do kompletu! - Dziadek wykrzyknął w stronę kuchni.
   - Będzie po pieczeni! - odpowiedziała Terenia. - Nie mam czterech rąk.
   - Dobrze, dobrze. Po obiedzie, to po obiedzie - mruknął Dziadek. - Będzie z niej kiedyś doskonała żona…
   Zamknął oczy, jakby przysnął, albo się głęboko zadumał.
   Nagle rozległo się – JESTEM i do mieszkania wpadł Duduś, wlokąc za sobą sporego słonia na biegunach.
   - Jest już ta pieczeń po hindusku? - spytał głośno, zasapany.
Dziadek otworzył szeroko oczy, patrząc na słonia z trąbą skierowaną w dół.
   - Nie ma jeszcze! - odkrzyknęła Terenia z kuchni. - Możesz wracać, skąd przybyłeś!
   - Co to jest? - zdziwił się Dziadek.
   - Duduś zwariował. Będzie nam tu urządzał ZOO - drwił Pawełek.
   - Co to jest?! - powtórzył Dziadek. - To ma być parasol?
   - Nie ma parasola, bo na pewno go nigdy nie było! - Duduś zaśmiał się sztucznie. - Za to widziałem wielki pożar, którego Pawełek nie raczył zauważyć…
   - Był parasol, nie było żadnego pożaru - Pawełek bił się w pierś.
   - Wymyślił deszcz i parasol!... A to jest wspaniały słoń na biegunach. Stał w bramie, to przyniosłem - Duduś siadł na słonia i zaczął się bujać.
   - W naszej bramie? - spytał Dziadek.
   - W naszej…
   - Jaki tam słoń? Prawie zniszczony. Dla małych dzieci do bujania. Ktoś wyrzucił, bo dzieci wyrosły - Pawełek poszarpał słonia za trąbę.
   - Zostaw! - warknął Duduś. - Dobry słoń, można na nim siadać, gdy ktoś się zmęczy. Miękki.
   - Do pianina go nie przystawię. Ale nich zostanie. Będzie jakieś zoologiczne urozmaicenie… Tereniu! Chodź, coś zobaczysz - zawołał Dziadek.
    - Co znowu? - Terenia wyszła z kuchni.
   - Zobacz, jaki ładny słoń. Chcesz go do kuchni? Będzie wszystko do kompletu: pieczeń po hindusku, miseczka hinduska, rodzynki hinduskie z majerankiem i słoń indyjski - Dziadek zaklaskał, ucieszony jak dziecko.
   - Na pewno indyjski? - spytała Terenia, oglądając słonia.
   - On jest afrykański, ma duże uszy - stwierdził Pawełek
   - Chyba Dziadek wie lepiej, indyjski - Duduś zszedł ze słonia i pogłaskał go czule po głowie.
   - Może być. Postaw go tam, tylko nie porozbijaj naczyń, bo dostaniesz ścierką. Będę mogła na nim siedzieć. Nogi bolą mnie od stania - powiedziała Terenia i wróciła dostojnym krokiem do kuchni.
   - Widzisz?! - Duduś spojrzał tryumfująco na Pawełka i zataszczył słonia do królestwa Tereni, podśpiewując pod nosem Tango Milonga.
   Po chwili Duduś wyskoczył z kuchni jak oparzony.
   - Dostałeś? - Pawełek zachichotał.
   - To teraz powiedz, Duduś, co z tym pożarem. I gdzie. Widziałeś ogień? - spytał Dziadek wyraźnie podniecony.
   - Straszny ogień! W sklepie z rowerami. Pełno straży pożarnej. Nie dopuszczali gapiów pawełkowatych. Nie znam szczegółów. Zresztą to do mnie nie należy - powiedział Duduś, dyskretnie masując lewy policzek.
   - Pawełku, dawno nie było pożarów. Mówię wam, kiedyś to była dla miasta atrakcja - powiedział Dziadek i nie wiedzieć czemu, westchnął.
   Pawełek przekartkował notes.
   - Ostatnio… Dwa miesiące temu. Dokładnie 22 lipca, w godzinach od siódmej do piętnastej. Palił się kiosk z gazetami i dwa auta, stojące obok: fiat i mercedes - zakomunikował dumnie Pawełek.
   - He, he! A podpaliła go dziewczynka z zapałkami - wypalił Duduś. - Powinien tam iść do tego sklepu z rowerami, róg Zgody i Zygmunta. Tam na pewno jeszcze się pali jak talala…
   - Iść, Dziadku? - spytał niechętnie Pawełek.
   Dziadek zatarł ręce.
   - To by mnie interesowało. Wojny, pożary, powodzie, trzęsienia ziemi, wybuchy wulkanów, tajfuny, gradobicia. Straszne te żywioły. Biedny świat musi to znieść… Idź, kochany Pawełku i dowiedz się wszystkiego dokładnie…
   - A pieczeń po hindusku z rodzynkami? - jęknął Pawełek.
   - Nie przejmuj się, nie zjemy twojej porcji. Zresztą Terenia zbytnio się nie śpieszy. Ewentualnie ci podgrzeje - pocieszył Dziadek, nie patrząc Pawełkowi w oczy. - Widzę, że się bardzo starasz. Dowiedz się dokładnie: ile ofiar, jakie straty materialne, ile jednostek straży pożarnej i temu podobne. Sam wiesz.
   - Dobrze. Powiem, że jestem z prasy. Mam nawet autentyczną legitymację z „Naszego Dnia” - Pawełek westchnął i skierował się w stronę drzwi. - Idę. Ale zaraz wracam, Duduś!...
   - Tak, pośpiesz się. I przynieś mi nową krzyżówkę, bo mi się skończyły - powiedział Dziadek.
   - Przepraszam bardzo - Pawełek się zatrzymał. - Krzyżówki przynosi Duduś!
   - Tak, przynoszę. Ale proszę mi wyjaśnić, dlaczego ja. Krzyżówki, to wiadomości, a to należy do Pawła - powiedział Duduś.
   - Boże święty - westchnął Dziadek. - Ale to także przedmioty, w jakimś sensie. Kto przyniesie, ten dostanie premię.
   - Jaka?! - Duduś i Pawełek spytali jednocześnie.
   - Przyniesie, to zobaczy - zaśmiał się Dziadek.
   - Idź już, kochany Pawełku, bo pożar się skończy i będziesz musiał zmyślać - powiedział Duduś z fałszywym uśmiechem.
   Pawełek udał, że spluwa i wyszedł, delikatnie zamykając drzwi.
   - Jestem z was bardzo zadowolony - powiedział Dziadek i obrócił się dwa razy na krześle.
   Duduś podszedł bliżej pianina.
   - Tak nam było dobrze - westchnął. - Terenia miała mniej gotowania. Po co Dziadek go przyprowadził?
   - Nie mów. Powinieneś się cieszyć. Masz mniej roboty…
   - Ja roboty się nie boję…
   - Powiedziałem! Jestem z was bardzo zadowolony. Nie znalazłbym lepszych chłopaków - powiedział dobitnie Dziadek i stuknął w biały klawisz pianina.
   Duduś wygładził perską narzutę na komodzie i znowu westchnął.
   - Do takich wiadomości nie trzeba osobnego człowieka. Ja bym to załatwił przy okazji…
   Dziadek się zniecierpliwił.
   - Ty nie mieszaj się do tego! Ja tu decyduję o wszystkim. Im szybciej to zrozumiesz, tym lepiej…
   - Ja to rozumiem. Dziadek decyduje oczywiście - Duduś speszył się, ale nie za bardzo. - Ale chciałbym zapewnić tylko Dziadka, że on to wszystko ssie z palca. Z tym deszczem, choćby. Żadnego deszczu nie było. Od tygodnia, a może nawet od dwóch, nie padał deszcz. Ani jednej chmurki. Mogę to Dziadkowi przynieść na piśmie z urzędu, z pieczątką.
   - Dla mnie ważne są wiadomości, a nie fakty! - Dziadek się zniecierpliwił. - Ale ty tego nie rozumiesz, może za dużo masz mięśni…
   - Mam - Duduś wypiął pierś. - Fakt, nie rozumiem. Chyba lepiej znać prawdę, nie? Nawet w podstawówce mnie uczyli, że prawda to prawda. Najważniejsza. Dziadek też kiedyś mówił, że świat powinien stać na prawdzie i sprawiedliwości, czy jakoś tak.
   - Mówiłem?... Bo powinien stać! Ale ogólnie, na prawdzie absolutnej i sprawiedliwości kosmicznej. Ale ty mylisz prawdę z faktami, wiadomości z prawdą, prawdę z wiadomościami…   
      - Faktycznie, nic nie rozumiem. To za skomplikowane - bąknął  Duduś.
   - Co chcesz?  - spytał Dziadek - Żebym zobaczył ten deszcz, żebym zmókł, żebym się przeziębił, dostał zapalenia płuc i umarł?...
   - Co też Dziadek opowiada - oburzył się Duduś.
   Dziadek się rozgadał…
   - Wystarczy mi wiadomość od Pawełka: pada deszcz! Resztę sobie wyobrażam: mokro, chlupocze, woda leje się za kołnierz, koszmar. A ja siedzę sobie w domku, z przyjaznymi ludźmi, z ulubionymi przedmiotami i uczę się grać na pianinie. A na zewnątrz wszyscy mokną…
   Dziadek zamilkł i zamknął oczy. Duduś chciał coś powiedzieć, ale wolał poczekać, aż Dziadek znowu się odezwie.
   - Gdy zamknę oczy, jestem młodszy od ciebie. Od ciebie, Pawełka i nawet od Tereni - powiedział Dziadek wreszcie po dłuższym milczenia. - Na koniu galopuję, na koniu z rozwianą grzywą. Z szabelką, szast-prast! Jeździłeś kiedyś na koniu?
   - Nigdy, Dziadku – odparł Duduś niespodziewanie rozbawiony . - Teraz nie ma już koni.
   - Wiem - Dziadek się skrzywił. - Są tylko te śmierdzące auta. Boże wielki, co to za świat bez pięknych koni i bez podków, które przynosiły szczęście. Na wojenkach się bywało, na niejednej kulbace się spało i pod niejednym niebem swawoliło się z dziewczętami - westchnął.
   - Słyszy Terenia, co Dziadek opowiada? - spytał Duduś, zaglądając ostrożnie do kuchni.
   - Znam to na pamięć - odezwała się Terenia z głębi kuchennej wnęki.
   Dziadek zagrał całkiem zgrabnie pełną gamę; pomylił się tylko raz.
   - Dziadku! - Duduś szukał zdań w głowie. - A jak ja przynoszę jakiś przedmiot, to jest fakt, nie? I niech Dziadek patrzy, to wiadomość też jest. Bo mówię: przyniosłem to i to. Nawet prawda w tym jest. Przynoszę przecież prawdziwe przedmioty, które można dotknąć, powąchać, zobaczyć, mieć. Dziadek zamknie oczy w nieskończoność, a one i tak będą, namacalne niezmiennie. Więc co, kto jest lepszy? Ja czy Paweł-kłamca?
   - Ha, ha, ha ! - zaśmiał się Dziadek głośno. - Ty wcale nie jesteś taki głupi!
   - Ciszej! Głowa mnie boli - usłyszeli Terenię.
   - Jak Terenię boli głowa, to jest wiadomość o fakcie? - spytał cicho Duduś.
   - Tak - szepnął Dziadek.
   - Ale czy to prawdziwy fakt? - szepnął Duduś.
   - Spytaj Terenię. Tylko ona wie…
   - O, nie ma głupich…
   Zamilkli.
   Dziadek zagrał jednym palcem kilka taktów.
   - O! - zdziwił się Duduś. - Melodia…
   - Wlazł kotek na płotek - powiedział z dumą Dziadek.
   - Jakbym to gdzieś słyszał - przypomniał sobie Duduś.
   - Terenu! Jak zagrałem? - Dziadek zapomniał już, że ją boli głowa.
   Terenia wyszła z kuchni bez ścierki i wygarnęła:
   - Nie znam się na tym! To wszystko przez ciebie, cholerny Dudusiu. Przytaskałeś to pianino w częściach i wszystko się zaczęło. Jak nie było pianina i ciebie, panował święty spokój. I było nam z Dziadkiem dobrze!
   - Co to znaczy? - wtrącił się nieśmiało Dziadek. - Teraz nie ma spokoju?
   - Wiem, co mówię! - prawie wykrzyczała Terenia. – Ten cholerny Duduś przytaskał to cholerne czarne pianino i Dziadek zaczął grać. A jak zaczął grać, to rzadko wychodził, a jak rzadko wychodził, był spragniony wiadomości ze świata. A Dziadek jest zawsze diabelnie ciekawy, jak dziecko. Więc wyszedł ostatni raz i przyprowadził cwanego Pawełka, aby mu donosił – Terenia wzięła głęboki oddech i mówiła dalej. - Teraz już jest za późno na przestanie. Kiedy Dziadek przestanie grać, to będzie jeszcze gorzej. Wyjdzie na spacer i przyprowadzi trzeciego, już nie wiadomo do czego… To niech już Dziadek lepiej gra te kotki na płotki. - Terenia sapnęła, szukając w ręku ścierki, którą zastawiła w kuchni.
   - Tereniu! - powiedział z podziwem Dziadek. - Nigdy tak dużo nie mówiłaś.
   - Sam Dziadek mówił, że nic nie jest nigdy za dużo. Raz mogę powiedzieć, co myślę, nie?…
   - Tereniu - powiedział cicho Duduś.
  - A ty mi się tu nie odzywaj. Nic tu nie masz do gadania - Terenia zbliżyła się do Dudusia z wyciągniętą ręką.
   Duduś schował się za dwoma krzesłami.
   - Jesteś niesprawiedliwa - nie patrzył jej w oczy. - Przynoszę ci wszystko, czego tylko chcesz. Pianino też przyniosłem dla ciebie.
   - Mówiłam ci, że nie umiem grać! -  wykrzyczała Terenia.
   - Żebyś się nauczyła…
   - Nie mam ochoty na takie plumkanie. Lubię inną muzykę…
   - Jaką?...
   - Guzik cię obchodzi!...
   - Teraz ja się uczę! - Dziadek starał się załagodzić. - Jak się nauczę, to was też nauczę. Zobaczycie… Potrzeba mi jeszcze trochę czasu… A Ty, kochana Tereniu, skończ wreszcie to gotowanie. Głodni jesteśmy!
   - Jasne, baba do kuchni!... Nie sztuka skończyć! - Terenia się roześmiała. - Tak Dziadek kiedyś często mówił do mnie. Już pewnie nie pamięta… Jak tych dwóch nie było, to Dziadek często siadywał ze mną na jednym krześle i opowiadał o ciekawych rzeczach. A teraz muszę siedzieć w kuchni i gotować. Może Dziadek myśli, że to bardzo przyjemne?... Ja nie mogę zamknąć oczu i wyobrażać sobie różnych przyjemności, które znam. Bo bym się poparzyła…
   Dziadek zrobił zmartwioną minę.
   - Tereniu, skarbie, co cię ugryzło dzisiaj? Myślałem, że ci u mnie dobrze…
   - Gdyby mi nie było dobrze, to bym tu nie siedziała. Gdzie indziej mogło być o wiele gorzej - powiedziała Terenia, kierując się w stronę kuchni. - W porządku, już nie będę narzekać. Pieczeń po hindusku będzie bardzo dobra - i Terenia zniknęła, zasuwając za sobą kotarę ozdobioną księżycami, którą Duduś powiesił tydzień temu.
   - To świetna dziewczyna - powiedział cicho Dziadek.
   - Zgadza się - Duduś wyszedł zza krzeseł.
   - Przypomnieć ci, Duduś, kiedy odkurzałeś? - Dziadek zmienił ton. - Przynosisz rzeczy, to o nie dbaj. Przedmioty, jak ludzie, rozlatują się, gdy są zaniedbywane! Przede wszystkim odkurz cenne szable. Z daleka widzę na nich kurz.
   - No dobrze, Dziadku, powiedzmy, że dawno nie odkurzałem - Duduś westchnął, wziął do ręki patyk z kogucimi piórami i zaczął odkurzać, kaszląc co jakiś czas.
  A kurz żył sobie swoim życiem i nie zwracał na nich uwagi, przemieszczając się z miejsca na miejsce, w niekończącej się nigdy podróży…
   Duduś mozolnie odkurzał, Terenia dusiła pieczeń po hindusku – z odchodzącą już powoli wściekłością, a Dziadek grał wlazł kotek na płotek, raz lepiej raz gorzej, aż przerwał zmęczony.
   - No, widzisz, potrafisz się postarać - powiedział do Dudusia, który natychmiast przerwał odkurzanie i odłożył patyk z kogucimi piórami na jedno ze swoich miejsc. - Przede wszystkim dbaj o szable. One dla mnie najważniejsze. Dużo widziały…
   - Zardzewiałe - stwierdził Duduś.
   - Od krwi…
   - Od krwi? Nie było wtedy karabinów i rakiet?...
   - Nie było…
   - Prymitywne czasy, nie to co teraz - Duduś zerknął w stronę kuchni, ale Terenia była ukryta za kotarą z księżycami.
   - Nie mów głupot - oburzył się Dziadek. - Szabla to szlachetna broń. To były       
wspaniałe czasy. Mężczyzna stał oko w oko z mężczyzną. Szabla w szablę. A teraz byle fajtłapa może strzelić zza węgła i jest taki sam skutek, ale jakże niehonorowy!
   - Właśnie, Dziadku - powiedział niepewnie Duduś.
   - Co, właśnie?...
   - No, skutek - Duduś usiadł na brzegu dębowego biurka, odsuwając ozdobne wazony bez kwiatków. - Taki sam!
   Dziadek się zdenerwował.
   - Nie skutek ważny, a sposób! Zapamiętaj to sobie…
   - Chyba cel ważniejszy? - Duduś nie bardzo wiedział, dlaczego Dziadek się denerwuje.
   -  Cel można sobie zmieniać w zależności od ideologii. Relatywizm, mój drogi, relatywizm! Cel może być nawet nieosiągalnie daleko - powiedział dobitnie Dziadek.
- No dobrze, ale wtedy, przy tych szablach, cele były bardzo blisko. Oko w oko z wrogiem, jak Dziadek mówił - przekonywał Duduś.
   Dziadek westchnął.
   - Nic nie rozumiesz… Zejdź z tego biurka, bo go uszkodzisz. Ważysz pewnie ze sto kilo…
   - Dokładnie: sto pięć  - powiedział Duduś z dumą i zsunął się z biurka.
   - Usiądź, jak człowiek, na krześle. Krzeseł u nas dostatek. Mógłby u nas cały szwadron...
   Dziadek nie dokończył zdania, Duduś nie zdążył usiąść, bo wpadł zziajany Pawełek, wściekły niebywale.
   - Mogę zakląć, Dziadku?...
   - Nie możesz! - odpowiedział Dziadek
   Pawełek patrzył groźnie na Dudusia, ale Duduś nie bał się, bo był od niego wyższy o głowę.
   - Nie było żadnego pożaru. Ani śladu dymu! - wysyczał przez zęby Pawełek. - W ogóle na rogu Zgody i Zygmunta nie ma sklepu z rowerami, tylko pijalnia soków warzywnych.
   - Może to była pijalnia soków, nie widziałem z daleka. Strażacy nie pozwalali podchodzić - powiedział spokojnie Duduś.
   - Ani śladu dymu, śladu wody, śladu straży pożarnej!… Pawełek wymachiwał rękami.
   - Bo on myśli, że pożar to przedmiot i trwa w nieskończoność. Pożar jest, gasi się i go nie ma… - Duduś uważnie patrzył na Dziadka.
Dziadek westchnął.
   - To był ten pożar, czy go nie było?...
   - Był!...
   - Nie było!!!...
   - Co to za wiadomość, Pawełku: „nie było pożaru”? Więcej się nie zdarzyło na świecie, niż zdarzyło. Tak jak więcej rzeczy nie ma, niż jest… Tak jak więcej jest nieistnienia, niż istnienia! - Dziadek podniósł wskazujący palec w stronę Nieba nad szarym sufitem. - Miliardy zdarzeń czeka w poczekalni czasu, aby się narodzić. Nieprzeliczone przedmioty czekają, aby ktoś zrobił… I mrowie ludzi czeka tam gdzieś, aby zaistnieć na naszej jedynej Ziemi…
   - Gdzie czeka? – wyrwało się Dudusiowi.
   - Gdzieś! Nikt nie wie - powiedział smutno Dziadek.
   - Nawet genialny Pawełek od pewnych wiadomości - zaśmiał się Duduś.
   Pawełek zacisnął pięści.
   - Dobrze! Jutro podpalę pijalnię soków warzywnych - warknął.
   - Nie złość się, Pawełku. Tak tylko wyjaśniałem ogólnie… Niczego nie podpalaj. Przyjmę „nie było pożaru” jako wiadomość. I po sprawie - Dziadek uśmiechnął się łagodnie.
   Duduś coś mruknął.
   - Pawełku, przyniosłeś przynajmniej krzyżówki? – spytał Dziadek.
   - Przyniosłem…
   Pawełek był jeszcze nadąsany. Położył przed Dziadkiem kilka krzyżówek z ładnymi dziewczynami na okładkach.
   Dziadkowi rozjaśniły się oczy.
   - Co on na mnie gadał, jak mnie nie było? - spytał Pawełek.
   - Skąd wiesz, że gadał na ciebie? - mruknął Dziadek, uważnie oglądając lekko rozebrane dziewczęta.
   - Czułem to przez skórę - odparł Pawełek.
   - A ty nie wygadujesz na mnie, jak mnie nie ma? - odparował Duduś.
   - A ty skąd wiesz, że on na ciebie wygaduje, jak cię nie ma? - zaśmiał się Dziadek
   - Też czuję…
Dziadek rozłożył patriarchalnie ręce.
   - Intuicja i czucie najważniejsze! Są najbliższe prawdy. Pamiętajcie!
   Pawełek nie dawał za wygraną.
   - On czuje się taki ważny, bo był pierwszy…
   - Pierwszy to byłem ja! - powiedział ostro Dziadek.
   - Oczywiście, ale Dziadek wie, o co chodzi - Pawełek się speszył.
   - Może wiem, może nie wiem. Dosyć tych kłótni. Ma panować pokój wieczny, jaki był przed wami… Z Terenią ani razu się nie kłóciłem. Prawda, Tereniu? - spytał głośno Dziadek.
   Terenia wystawiła głowę zza kotary.
   - Znowu się kłócą? A niech się kłócą. Mnie to nie przeszkadza. Ludzie, od których zabrał mnie Dziadek, nie takie wyprawiali harce. Wrzask był od rana do nocy i od nocy do rana. Nawet mi tego nieraz brakuje - zaśmiała się na te wspomnienia i zniknęła; tylko księżyce na kotarze zafalowały przez moment.
   - Tak, przeszła swoje, biedna - powiedział cicho Dziadek. - A jest na co popatrzeć - powiedział jeszcze ciszej. - Pięknieje z każdym dniem. A jakie ma nogi… Do samego nieba. Możecie sobie tylko to wyobrazić.
   Pawełek potarł nerwowo ręce.
   - Jeśli już o wyobraźni mowa, to czy Dziadek wyobraża sobie Dudusia jako męża Tereni? – spytał, patrząc w stronę kuchni, skąd słychać było bieg słonia indyjskiego na biegunach.
   - O,  Pawełek byłby lepszym mężem, he, he… Chuchro jedne! - Duduś wypiął pierś.
Dziadek zagrał jakąś abstrakcyjną melodię i przerwał.
   - Nie ma się do czego śpieszyć, chłopcy. Nieznane są ścieżki ludzi. Biegną równoległe, a wystarczy je ruszyć, a się zbiegają - powiedział, przymykając oczy. - Co komu pisane, to przyjdzie znienacka, niespodziewanie, jak za przeproszeniem, zgon.
   I przez chwilę zrobiło się smutno. Ale chyba wszyscy trzej wyobrażali sobie co innego.
   - Dziwne to wszystko - westchnął Pawełek.
   - Co cię tak dziwi? - spytał drwiąco Duduś.
   - Świat, powiedzmy. Tylko ty jesteś taki pewny siebie, bo nie trudzisz się myśleniem - odparł Pawełek.
   - Masz rację, Pawełku. Trzeba się dziwić cały czas. Świat, to jedna wielka tajemnica - powiedział Dziadek i pokręcił się dookoła na krześle. - Codziennie rano powinno się przemywać oczy zdziwieniem…
   - Ja już się nadziwiłem w życiu, Dziadku - Duduś zerknął w stronę kuchni. - Teraz chcę z tego zdziwienia trochę skorzystać.
   Dziadek zaklaskał.
   - Koniec filozofowania!... Bym zapomniał… Golenie! Który z was dzisiaj?
   - Ja mogę - mruknął Duduś.
   - Wczoraj Dziadka golił - zaprotestował Pawełek.
   - Zapomniałeś z tego wszystkiego. Ty goliłeś! - zapewniał Duduś. – Ale możemy polosować. Niech będzie wreszcie sprawiedliwie w tym domu.
   - Zgoda. Losujcie! Zgoda buduje, niezgoda rujnuje… Tereniu! Chodź, kochanie, na chwilę. Aha i przynieś łaskawie zapałki! - zawołał Dziadek.
   Ukazała się Terenia z zapałkami, bez fartuszka, pokazując światu nogi do nieba.
   - Co znowu? - spytała. -  Jak będziecie mi przeszkadzać, to dostaniecie hinduską pieczeń za tydzień. Po co wam zapałki? Chcecie podpalić chałupę, żeby była realna wiadomość dla straży pożarnej?
   Duduś i Pawełek gapili się na jej nogi bez słowa.
   - Chłopcy będą losować, kto mnie będzie golił - wyjaśnił Dziadek.
   - Racja, bez losu ani rusz… Ale nie trzeba zapałek. Ja ich wylosuję… Stańcie obok siebie! - rozkazała Terenia. - Albo nie trzeba… Entliczek, pętliczek, zielony stoliczek, na kogo wypadnie, na tego, bęc…
   Wypadło na Dudusia.
   - Ja się tak nie bawię. – zaprotestował Pawełek. - Duduś się przesunął!
   - Dobra - roześmiała się Terenia. - Jeszcze raz… Pałka, zapałka, dwa kije, kto się nie schowa, ten kryje. Idę!…
   Wypadło na Pawełka.
   - Bawcie się, chłopcy w golenie - powiedziała Terenia i zniknęła w kuchni.
   - Załóż, z łaski swojej, fartuszek! - zawołał za nią Dziadek.
   - Dobrze, Dziadku, założę! Chociaż tu cholernie gorąco - odpowiedziała Terenia.
   - Do diabła, to kto w końcu mnie goli? - spytał Dziadek i walnął pięścią w klawisze, aż pianino zapłakało.
   - Niech będzie. Ustępuję. Możesz golić Dziadka. Tylko go nie zatnij, jak ostatnio - powiedział Pawełek do Dudusia.
   - Ja zaciąłem? Ja? - zaperzył się Duduś.
   - Tak, pamiętam. Któryś mnie zaciął. Ale nie wiem doprawdy który - przypomniał sobie Dziadek.
   - Paweł!...
   - Duduś!...
   - Więc proszę mnie golić ostrożnie. Mam tylko jedną szyję… Zatem, Duduś, do dzieła - powiedział Dziadek i nadstawił twarz, trochę już ozdobioną siwiejącym zarostem.
   Duduś kręcił się po pokoju
   - Krem mam, ale gdzie jest brzytwa, Dziadku? - spytał.
   - Oni mnie golą, a ja mam wiedzieć, gdzie jest brzytwa! - Dziadek się zezłościł.
   - Daję głowę, że Paweł ją dobrze schował - warknął Duduś, szukając we wszystkich zakamarkach bałaganu.
   Nagle, między kolekcją dzwonków z całego świata znalazł egzotyczny flet. Długi, czarny, piękny w swojej prostocie.
   - Do diabła! Co to jest? - spytał zaskoczony.
   - Nie widzisz? Fujarka - odpowiedział za niego Pawełek i zaśmiał się głupawo.
   - Fujarka?!... A skąd tu fujarka? - Duduś oglądał flet, trzymając go w dwóch palcach.
   - Jak jest, to niech jest! Nie baw się fujarką. Szukaj brzytwy! - rozkazał Dziadek.
   Duduś się wściekł…
   - Nie przynosiłem tu żadnej fujarki, żadnego instrumentu oprócz pianina! - krzyczał. - Co to ma znaczyć? Ja się tak nie bawię. Pamiętam każdy przedmiot, jaki przyniosłem.
   - On ma wszystko zapisane - mruknął Pawełek.
   - Nie rozumiem, Duduś, o co robisz ten raban. Powinieneś się cieszyć, że przybyła rzecz bez żadnego wysiłku - powiedział spokojnie Dziadek. - Będzie na twoim koncie…
   - Ale skąd tu się wzięła, skąd?! - pytał Duduś, wymachując fletem.
   - Nie wiem. Pokaż…
   Dziadek odebrał flet Dudusiowi i uważnie go pooglądał.
   - Może z Indii? Ma dziwne znaki, pewnie buddyjskie  - powiedział.
   Duduś zrobił groźną minę i zacisnął pięści.
   - Z Indii? Ciekawe. Dzisiaj wszystko jest hinduskie, jakby umówione. Ja kategorycznie chcę wiedzieć, jakim cudem to się tu znalazło? Może Paweł przyniósł?
   - Jeszcze czego - burknął Pawełek.
   - Boże święty, może było tu już przedtem. Przed tobą - Dziadek się zniecierpliwił.
   - Przede mną? Jak tu przyszedłem, to był tylko Dziadek, Terenia i ten stół - mówił Duduś gorączkowo. - Oraz  jedno krzesło, już nie wiem które.
   Dziadek westchnął.
   - Fujarka niepozorna rzecz. Mogła leżeć gdzieś w kącie. Na pewno zostawił ją poprzedni lokator. Bardzo się śpieszył z przeprowadzką…
   - Chyba że tak. – powiedział Duduś trochę uspokojony, ale jeszcze niezupełnie.
   Dziadek położył delikatnie flet na pianinie i zagrał bezbłędnie gamę.
   - Słyszeliście?! Idealnie…
   - Bardzo dobrze - przypochlebiał się Pawełek. - Ale co będzie z tym goleniem, Dziadku?
   - Trudno, trochę obrosnę. Albo zapuszczę brodę. W moim wieku będę z nią przystojniejszy - powiedział Dziadek, chichocząc po swojemu. - Nieraz czuję się, jakbym miał sto lat, a mam? Zgadnijcie, ile?
   - Sześćdziesiąt? Siedemdziesiąt?... Osiemdziesiąt? - strzelał Duduś.
   - Może dziewięćdziesiąt – dodał Pawełek.
   - Ile mam lat? Tereniu! - zawołał Dziadek.
   - Nie za dużo i nie za mało - odezwała się Terenia zza kuchennej kotary. - Tyle, ile trzeba dla mężczyzny…
   - Ma rację. To zależy od dnia… Dzisiaj, nieogolony czuje się bardziej wiekowo. Ale jutro, po goleniu, będę znowu młodszy od was - Dziadek zaśmiał się. - Duduś, przynieś nową brzytwę, bo zrobiło się niepotrzebnie zamieszanie z tym szukaniem…
   - Oczywiście. Przyniosę. Nawet dwie, na zapas - Duduś spojrzał wymownie na Pawełka.
   - No, dobrze… Krzyżówkę rozwiążemy po jedzeniu… A przed jedzeniem, gimnastyka - oznajmił Dziadek. - Dla zdrowia ciała, a może i duszy. Zdejmijcie koszule…
   - Ja muszę? - spytał Pawełek. - Zawsze zwalniałem się z wuefu.
   - Nie musisz - powiedział Duduś, zdejmując koszulę i napinając mięśnie. - Nie masz, co pokazywać. Najwyżej swoją duszę, za przeproszeniem,,,
  - Pawełku, możesz ćwiczyć w koszuli, tak jak ja - zgodził się Dziadek. - Ustawcie się równo… Nie za blisko siebie, bo się poobijacie… Uwaga! Wymachy rąk! Raz-dwa, raz-dwa, raz-dwa… - Dziadek rytmicznie uderzał w klawisze prawą ręką, lewą podnosił w górę i w dół. - Raz-dwa, raz-dwa, raz-dwa… Wystarczy… A teraz skłony. Do samej ziemi. Kłaniamy się jej… Raz-dwa, raz-dwa, raz-dwa, raz-dwa… - Dziadek pokręcił się na obrotowym krześle. – Wreszcie przysiady… Raz-dwa, raz-dwa, raz-dwa, raz-dwa… - Dziadek schylał głowę i podnosił, ze trzy razy… -  No, wystarczy?
   - Możemy jeszcze, czemu nie - powiedział Duduś i zrobił kilka dodatkowych przysiadów, bez wysiłku.
   - Dla mnie wystarczy w zupełności - Pawełek sapnął. - A dlaczego Terenia nie ćwiczy?
   - Racja! Dla zdrowia. A nam wszystkim byłoby przyjemniej - dodał zgodnie Duduś.
   - Ona gimnastykuje się przy pieczeni po hindusku - Dziadek zaklaskał w dłonie. - Tereniu! Długo jeszcze? Głodni jesteśmy!
   - Na wszystko przyjdzie czas! - usłyszeli z kuchni.
   I w tym momencie ktoś zapukał do drzwi.
   - Kto to? - szepnął Pawełek.
   Cisza…
   - Zapraszał Dziadek kogoś? - spytał Duduś, wkładając pośpiesznie koszulę.
   -  Nikogo nie zapraszałem - odpowiedział Dziadek obojętnie. - Może to listonosz? Otwórz, Pawełku.
   - Nie otwieraj! - warknął Duduś.
   - Ani mi się śni - odparł Pawełek. - Niech Dziadek sobie przypomni. Miał ktoś przyjść?
   - Mówię wam, że pewnie to listonosz - powiedział już trochę zirytowany Dziadek.
   Duduś nadstawił ucha pod drzwiami. Nic nie było słychać.
   - Czeka Dziadek na jakiś list? Albo paczkę może? - spytał,  podchodząc do pianina.
   - Co to za pytania w ogóle - odparł Dziadek ze złością. - List zawsze może przyjść, niespodziewany, z dobrą wiadomością, złą, albo zupełnie obojętną… A ty popraw koszulę, wychodzi ci z portek.
   - Teraz tak się nosi. Potem poprawię – Duduś machnął ręką.
   Pawełek też nadsłuchiwał.
   - Może to poprzedni lokator? - zastanawiał się szeptem. - Przyszedł po cenną indyjską fujarkę.
   - Głupoty opowiadasz! Co warta jest taka fujarka - żachnął się Duduś.
   Terenia wystawiła głowę zza kotary.
   - Ktoś przyszedł? - spytała obojętnym głosem.
   - Nikt nie przyszedł - odpowiedział Duduś. - A może ty na kogoś czekasz?
   - Tak, na księcia z bajki! – Terenia zaśmiała się sztucznie i zniknęła.
   Duduś podjął decyzję…
   - Chodź, pomóż mi! - powiedział do Pawełka i wskazał głową stół. - Przesuwamy!
   - Jasne! - zgodził się Pawełek i pomógł Dudusiowi przesunąć ciężki stół pod drzwi.
   - Co wy robicie? Na miłość boską! - zawołał Dziadek, patrząc na pustą przestrzeń przed sobą.
   - Nikt tu więcej nie wejdzie - syknął Duduś.
   - Zgadzam się  - poparł go Pawełek. - Nikt obcy!
   Znowu rozległo się pukanie do drzwi.
   - Teraz może sobie pukać, w czoło - zaśmiał się Duduś.
   A uwolniony Dziadek wyszedł na środek pokoju i rozprostował kości. Podniósł wysoko ręce do góry, tak wysoko, jak tylko pozwoliły mu jego lata.
   - Pięknie - powiedział, patrząc na pomarszczony sufit.
   - Niech Dziadek wraca do pianina! - Duduś stanął przed nim z rozłożonymi rękami.
   - Tak. Pianino czeka z nauką - dodał Pawełek.
   Dziadek się zdenerwował…
   - Nie będziecie mi tu rozkazywać, gówniarze, ani pouczać, co mam robić!
  Duduś bez słowa zaczął zaganiać Dziadka w stronę instrumentu, jak uciekającą kurę.
   - No, no, no! - Dziadek pogroził palcem.
   - Niech Dziadek siada, zaraz będzie pieczeń po hindusku - Pawełek starał się mówić łagodnie, jak do dziecka.
   - Stół! - mruknął Duduś.
   Zostawili Dziadka na środku pokoju i przesunęli stół spod drzwi w stronę pianina. Ale Dziadek wyminął go zupełnie zgrabnie i nad podziw szybko zniknął w otwartych drzwiach.
   - Goń! – wykrzyknął Pawełek.
   Duduś ruszył za Dziadkiem, ale potknął się o leżący duży wazon z węgla i runął jak długi, zagradzając drogę Pawełkowi, który też chciał gonić zbiega.
   Terenia wyszła z kuchni, zdejmując fartuch z krasnoludkami.
   - Spróbujcie mi go nie dogonić! – syknęła wściekle.
   Duduś wygramolił się z podłogi i wybiegł na korytarz. Pawełek został, patrząc
olśniony na odsłonięte nogi Tereni.
   - A ty, co? Nie masz nóg? Jazda gonić! – rozkazała.
   Pawełek usiadł na najbliższym krześle i nie wiadomo dlaczego westchnął.
   - Duduś go złapie, na pewno…
   Terenia patrzyła na otwarte drzwi, w których ukazał się Duduś ze zwieszoną głową.
   - Gdzie Dziadek?! - spytała ostro.
   - Nie ma - odparł Duduś, nerwowo łamiąc ręce. - Rozpłynął się jak kamfora, skubany. A jeszcze jakaś nagła mgła naszła, jakby specjalnie.
   - Jasna cholera - zaklęła Terenia i rzuciła fartuch na podłogę.
   Pawełek zrobił płaczliwą minę.
   - I co teraz? Tak bez Dziadka?...
   - Może sam wróci - mruknął Duduś.
   - Nie wróci! - powiedziała stanowczo Terenia. - Dziadek prawdopodobnie ma jeszcze jedno mieszkanie, z innym Dudusiem, Pawełkiem i Terenią, powiedzmy…
   - Co ty opowiadasz? Jak może mieć Dudusia, Pawełka i Terenię, bez nas?! - Duduś podszedł do niej blisko z zaciśniętymi pięściami.
   - To ich sobie znajdzie. Wiem, co mówię - Terenia odsunęła się od Dudusia.
   - Jakaś paranoja – jęknął Pawełek - Tylko teraz się nie kłóćmy, proszę…  Duduś, a nie było tam gdzieś tego od pukania?
   - Nie było… Też rozpłynął się widocznie we mgle - odparł Duduś. - Dziwne to wszystko.
   - Bez sensu - dodał Pawełek.
   - Sens zawsze jest. Tylko trzeba go zobaczyć - powiedziała Terenia.
   - Mówisz jak Dziadek – stwierdził Duduś.
   W tym momencie ukazał się w drzwiach mężczyzna w popielatym płaszczu, trochę siwiejący, bez określonego wieku. Zapukał we framugę.
   - Co tu się dzieje? - spytał lekko zachrypniętym głosem. - Pukam i pukam, nawet dzwonka nie ma…
   - Proszę wejść, Dziadku - powiedziała Terenia, szybko zakładając fartuch.
   Duduś spojrzał na nią zdziwiony.
   - Proszę dalej - powiedział. - Pawełku, pomóż Dziadkowi zdjąć płaszcz.
   Ale przybysz sam zdjął popielaty płaszcz, całkiem nowy i podał go Pawełkowi.
   - Nie jestem waszym dziadkiem - powiedział obojętnym tonem. - Przyszedłem tu w ważnej sprawie, bardzo ważnej, nie cierpiącej, że tak powiem, zwłoki…
   - Niech pan siada - Terenia wskazała obrotowe krzesło koło pianina. – Najwygodniejsze. Proszę się rozgościć.
   Przybysz podszedł do krzesła i obrócił go dwa razy.
   Terenia kiwnęła głową na Dudusia i Pawełka, którzy szybko przysunęli ciężki stół, zamykając przestrzeń wokół nowego dziadka.
   - Co to ma znaczyć? - spytał ostro uwięziony. - To jakieś żarty?
   - Zaraz będzie na kolację pieczeń. Zawsze wieczorem jemy coś ciepłego - powiedział Pawełek, mrugając do Tereni. - Pieczeń po hindusku, z rodzynkami…
   - I z majerankiem - dodał Duduś. - Jadł kiedyś Dziadek pieczeń po hindusku?
   - Jakieś banialuki. Nie jestem głodny. Jadłem przed godziną kolacje w Metropolu…
   - Ale Dziadek będzie miał okazję spróbować nieziemskiego dania. Terenia genialnie gotuje - zachwalał Pawełek.
   - Terenia?! - spytał nowy Dziadek, patrząc na uśmiechniętą dziewczynę.
   - To ja - Terenia dygnęła niewinnie. - Zaraz podam. Jest już gotowa - i zniknęła w kuchni.
   - Co tu tyle gratów? - spytał Dziadek, rozglądając się wkoło.
   - To są bardzo cenne rzeczy, niektóre nawet bezcenne - powiedział Duduś. - O, tam wiszą zabytkowe szable, kolekcja. To wszystko może być szanownego Dziadka. Wszystko. Mieszkanie, przedmioty, meble, my, Terenia…
   - Jak to, Terenia? - zdziwił się Dziadek.
   - No, do ciągłego gotowania i sprzątania, nawet - dodał Duduś.
   - Aha - mruknął Dziadek. - Coś takiego…
   - Będzie Dziadkowi dobrze jak w raju - powiedział Pawełek, nachylając się nad stołem. - Dziadek nie będzie musiał nawet wychodzić z domu. Wszystko doniesiemy… Tereniu! Co z tą pieczenią?!
   - Już, już! - odezwała się Terenia z kuchni. Słychać było brzęk talerzy.
   - Gra Dziadek na pianinie? - spytał Duduś.
   - Nie - odparł Dziadek.
   - To Dziadek będzie miał okazję się nauczyć…
   - Ale gram na flecie…




                                                                                  maj, czerwiec 2016



K O N I E C

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz