NAZYWANIE - DIALOGI NIETEATRALNE (IV)

IV

(Wroński chodzi nerwowo po pokoju, za nim Edward...)

WROŃSKI: Nie chodź tak za mną!

EDWARD: Chcę ci pomóc.

WROŃSKI: Wiem, ale nie łaź. To mnie jeszcze bardziej denerwuje. 

EDWARD: Co zrobimy?

WROŃSKI: Nie mam pojęcia.

EDWARD: Jak długo już tam siedzi?

WROŃSKI: Z godzinę, albo i dłużej... Michał, wychodź!

EDWARD: Cisza. Nic nie słychać... Może się utopił?

WROŃSKI: Gadasz głupoty. Jak można się utopić w ubikacji.

EDWARD: Może zasnął? Czytał jak zwykle nudną książkę i zasnął.

WROŃSKI: Przecież stukam w drzwi. Martwy by się obudził.

EDWARD: Michałku!!!

WROŃSKI: Zostaw klamkę. Urwiesz i dopiero się do niego nie dostaniemy... Boże miłosierny, co mogło mu się stać? Nigdy się nie zamykał.

EDWARD: Fakt. Nikt z nas się nie zamykał. Może ta zasuwka sama się zasunęła?

WROŃSKI: Jak masz zamiar gadać same głupstwa, to idź do kąta i mi nie przeszkadzaj!

EDWARD: Przepraszam. Już nic nie będę mówił.

WROŃSKI: Może wyłamać drzwi?

EDWARD: Michał, wyjdź. Ja już nie mogę wytrzymać...

WROŃSKI: To na niego nie działa.

EDWARD: Ale mnie się naprawdę chce do ubikacji, nie bujam.

WROŃSKI: Zrób siusiu do zlewu i nie zawracaj głowy.

EDWARD: No wiesz...

WROŃSKI: Cicho! Słyszę coś...

EDWARD: Co?

WROŃSKI: Jakby szelest.

EDWARD: Znaczy żyje.

WROŃSKI: A ty byś chciał, żeby nie żył?

EDWARD: Ja?!

WROŃSKI: Chciałbyś być na pierwszym miejscu. Wiem!

EDWARD: Wolę być na uboczu. Bezpieczniej.

WROŃSKI: To jest pomysł... Michał! Słuchaj uważnie... Jeśli nie wyjdziesz w ciągu minuty, idę do urzędu miejskiego i zamieniam drugie imię na pierwsze! Słyszysz?... Będę Edwardem Michałem Wrońskim... Nawet to lepiej brzmi.

EDWARD: O, tak... Zgadzam się.

WROŃSKI: Ty nie masz nic do gadania. Idź do swojego kąta i czekaj.

EDWARD: Dobrze, dobrze...

WROŃSKI: Michał, liczę do dziesięciu! Ostrzegam, mówię serio... Raz, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem, osiem, dziewięć...

MICHAŁ: Dobra. Wychodzę!

WROŃSKI: Ty kretynie! Idioto!... O mało nie dostałem zawału.

MICHAŁ: No co? Chciałem tylko usłyszeć, jak zareagujecie na moje zniknięcie.

WROŃSKI: Za karę nie będziesz się odzywał przez dwa dni!

EDWARD: Ale kara, ale kara.

MICHAŁ: Nie ciesz się, Edziu. Nigdy nie będziesz na pierwszym miejscu.

EDWARD: Odezwał się, odezwał!

WROŃSKI: Zamknijcie się obydwaj. Wychodzę. Może do parku, a może na wódkę. Bez was! Siedzieć mi w domu. Macie zrobić porządek na biurku. Takiego burdelu dawno nie było!