BALONIKI
Mój Drogi Aniele!
Tak
pomyślałem przedwczoraj, że my, ludzie, jesteśmy jak powiązane baloniki. Powiązani
śladami innych, połączeni dotykiem dłoni, pocałunkami, śmiechem, drzewami
zasianymi przez wiatr naszych przodków i wzrokiem kosmonauty, który widzi za
nas wszystkie chmury z piorunami. Powiązani nitkami ubrań, sznurówkami,
szalikami i krawatami, głosem z radia i z zaświatów, a nieraz łańcuchami lub
miłością. Połączeni linią kula-pierś, oko-kolano, łóżkiem i powietrzem z płuc
do płuc. Jak baloniki! Jak baloniki, którym się wydaje, że są kamieniami.
Tak
pomyślałem przedwczoraj, ale przyrzekam Ci, że dzisiaj i jutro już tak nie
pomyślę.
Twój
na zawsze
Michał
syn Edwarda
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz