"INDIOMY" - ODC. 42 (Z KSIĄŻKI)

42

   Zupełnie nieoczekiwanie spotkałem w parku Jolę.

   - Wiedziałam, że cię tu spotkam - powiedziała.

   Nie patrzyła mi w oczy.

   - Znowu potrzebujesz czegoś ode mnie?...

   - Marek!...

   - Mam na imię Michał - wyrwało mi się bezwiednie.

   - Jak? Michał?...

   Jola się roześmiała.

   - Od siedemdziesięciu trzech lat…

   - Co ty opowiadasz? A dlaczego nie od stu trzech?…

   - Nie. Tylko od siedemdziesięciu trzech. Przecież wiesz o tym wszystkim…

   - O jakim wszystkim?...

   - Nie jesteś Indiomem?...

   - Kim?...

   - Indiomem ze świata snów…

   Jola rozejrzała się. Była przestraszona.

   - Leczysz się?...

   - Leczę się codziennie...

   Nie siadała.

   - Skąd wiedziałaś, że mam kupę pieniędzy?...

   - Jak to skąd? Powiedziałeś mi…

   - Co ci powiedziałem?...

   - Że wygrałeś największą kulminację w totka. I że nie musisz już nic robić do końca życia…

   Jola usiadła na końcu ławki.

   - Ha, niech będzie, że wygrałem!...

   - A co? Obrabowałeś bank?...

   - No dobra, nie jesteś Indiomem…

   - Jutro idziemy do lekarza! - powiedziała stanowczo.

   - Nie pójdziemy, jeśli nie powiesz mi, po co ci były te czterdzieści tysięcy…

   - Wstyd mi. Powiem. Nie płaciłam czynszu. Chcieli mnie wyrzucić z domu. Tylko tyle i aż tyle… Idziemy do lekarza!...

   - Niestety, nie pójdziemy…

   - Obiecałeś, jak ci powiem…

   - Indiomy nie muszą być słowne… Jolu, żartowałem… Przecież ty najlepiej wiesz, że nie mogę mieć siedemdziesięciu trzech lat…

   - Idiota! Zdenerwowałeś mnie, nawet nie wiesz jak bardzo…

   Walnęła mnie z całej siły w plecy.

   - Za karę pójdziesz ze mną do łóżka!...

   - No, naprawdę, straszna kara…

   Poszliśmy. Jola co jakiś czas podskakiwała z radości jak nastolatka…