"INDIOMY" - ODC. 38 (Z KSIĄŻKI)

38

   Nie mogłem się powstrzymać. Co jakiś czas otwierałem mój sezam pełen nowiutkich banknotów i patrzyłam na nie jak głodne dziecko na ciastko za szybą.

   - Ciekawe, ile tego może być - zastanawiałem się nieraz. 

   Ale jakie to miało znaczenie i tak tego wszystkiego nie mogłem wydać. Najwyżej na lepszy alkohol, najdroższą szynkę, markowe dżinsy i koszulę.

   - Biedny bogacz. Banknotowy Midas. Pewnie jutro kurier z kpiącą miną znowu poda mi nową paczkę bez adresu…

   Zasunąłem szuflady.

   - Rozdałbym to potrzebującym ludziom. Ale czy mogę? Czy nie dostanę za to jakiejś piekielnej kary? - pomyślałem.

   Zadzwonił telefon. Myślałem, że znowu Jola z erotyczną propozycją.

   - Możesz - odezwał się jakiś męski przytłumiony głos.

   Zdębiałem!

   - Kto mówi?!...

   - Nieważne. Możesz rozdawać…

   - Halo!...

   Wyłączył się!

   - Macie podsłuch w moim mózgu? - krzyknąłem.

   Ale nikt mi nie odpowiedział…