"INDIOMY" - ODC. 34 (Z KSIĄŻKI)

34

   Zagrał telefon!

   - Kto to?...

   Odebrałem.

   - Halo! Marek!...

   Poznałem głos Joli. Nie odzywałem się.

   - Jesteś tam?...

   - No, jestem. Słucham - powiedziałem obojętnym głosem, tak mi się przynajmniej wydawało.

   - Muszę się z tobą spotkać...

   - Nie!...

   - Na chwilę…

   - Nie!...

   - Potrzebuję twojej pomocy. Jestem pod ścianą!...

   - O!...

   - Mogę wpaść do ciebie?...

   - No, dobrze. Na krótkie wyjaśnienie. Nie mam za dużo czasu…

   - Jestem w pobliżu. Zaraz będę…

   Po pięciu minutach zadzwoniła trzy razy.

  Stała w drzwiach zmieszana, usiłując się uśmiechnąć.

   - Wchodź - powiedziałem łagodniej.

   Źle wyglądała, nawet nie była umalowana.

   - Dzięki, że się zgodziłeś. Jestem w sytuacji bez wyjścia...

   Usiadła ciężko w fotelu.

   - Co się dzieje?...

   - Uwierz, szczegółów nie mogę ci powiedzieć… Marek, musisz mnie uratować, w imię naszej dawnej przyjaźni…

   - Przyjaźni?...

   - To miłości. Naprawdę cię kochałam do szaleństwa…

   - Przestań. Mów o co chodzi…

   Jola nabrała powietrza.

   - Potrzebuję do jutra czterdzieści tysięcy…

   Spuściła oczy.

   - Ha! A skąd wiesz, że tyle mam?...

   - Przecież wiesz, że ja wiem…

   - O!...

   - Marek! Naprawdę potrzebuję! Nie przyszłabym do ciebie po tym wszystkim, gdybym już nie miała gdzie…

   - A ten twój nowy staruszek nie ma forsy?...

   - Przestań. To palant!... Przegoniłam…

   Roześmiałem się głośno.

   - Nie śmiej się. Wiem, że jestem wariatka… Już się nie wyleczę… To co? Marek!

   - Nie ma sprawy. Czterdzieści tysięcy to dla mnie drobnostka. Sama wiesz…

   - Boże, jesteś kochany...

   - Nie przesadzaj… Z której chcesz szuflady. Z lewej czy prawej?...

   - Nie żartuj… Mogę się odwrócić…

   - Nie musisz…

   Otworzyłem mój sezam i wyjąłem dwie paczki.

  - Jest więcej. Reszty nie trzeba… Właśnie miałem porozdawać biednym sierotom i bezdomnym…

   Jola szybkim ruchem schowała banknoty do torebki. Wstała.

   - Będę ci wdzięczna do końca życia…

   - Mojego czy twojego?...

   - Nie żartuj. Jesteś wspaniałym facetem…

   Stała blisko mnie, trochę odprężona.

   - Chcesz? - spytała nieśmiało i musnęła moją pierś.

   - Nie chcę..

   - Marek…

   - Idź już. Miałaś tylko na chwilę…

   - Trudno…

   - Trudno. Nie mam głowy na figielki…

   - Masz problemy?...

   Spojrzałem jej w oczy. Grała? Co wiedziała o Marku?

   - Takie małe, egzystencjalne, jak to w życiu…

   - Marek, jakbyś miał ochotę, zadzwoń. Mój numer masz w telefonie…

   Odprowadziłem ją do drzwi.

   - Nie pocałujesz mnie, jak zawsze? - uśmiechnęła się.

   - Zawsze mija za szybko. Pa! Trzymaj się…

   Zanim zamknąłem drzwi za Jolą, zobaczyłem panią Genowefę, patrzącą na nas bez uśmiechu. Stała nieruchomo z laską przeze mnie naprawioną…