ZA ŚWIATEM - Odc. 20

   Poszedłem dalej na zwiedzanie nowego poziomu do którego już się trochę przyzwyczaiłem.

   - Gdzie ci wszyscy ludzie mieszkają? - zastanawiałem się. - Bez przerwy krążą po tych korytarzach? Tu nie ma domów, łóżek, stołów. Nie śpią? Ale ja przecież już raz spałem niedawno. Śnił mi się las z ludźmi pod drzewami. Niedawno? Jak niedawno?...

   Mijając obojętnych ludzi, dostrzegłem dziewczynę w obcisłych spodniach, z czarnymi jak smoła kręconymi włosami.

   - Fantastyczna! - wyrwało mi się.

   Siedziała na ławie, we wnęce w kolorze czerwonym i gapiła się na mnie uważnie. Zatrzymałem się automatycznie, olśniony.

   - Mogę się przysiąść? - spytał ktoś, kto był we mnie.

   - Co się pytasz? Siadaj! - Zlustrowała mnie.

   Usiadłem na drugim końcu ławy.

   - Możesz bliżej. Nie ugryzę. - Uśmiechnęła się pierwszy raz.

   Usiadłem tak blisko niej, że poczułem podniecający zapach perfum. Przez chwilę milczeliśmy.

   - Nudzę się - powiedziała nagle dziewczyna. - Diabelnie.

   Położyła od niechcenia dłoń na moim udzie. Zamarłem.

   - Nie brakuje ci tu seksu? Pełno wody, a nie można się napić - zachichotała z dowcipu.

   - Nie myślałem o tym - powiedziałem speszony.

   Cofnęła rękę.

   - Och, jakbym poszalała. Może ci kiedyś opowiem, co ja TAM wyprawiałam. Chyba się zaraz rozbeczę...

   Położyła głowę na moim ramieniu. Objąłem ja delikatnie. Krew uderzyła mi do głowy.

   - Co ja dalej mam z nią zrobić?...

   Rozejrzałem się. Nikt na nas nie patrzył.

   - Pocałuj mnie - powiedziała.

   - Mogę?...

   - Możesz...

   Nagle usłyszałem ostre:

   - Jolka!...

   Przed nami stał mój znajomy strażnik.

   - Zjeżdżaj stąd, ale już! - rozkazał jej ostro.

   - Dobrze, dobrze - powiedziała obojętnie dziewczyna. Pocałowała mnie czule w policzek i odeszła, kołysząc wąskimi biodrami.

   - A ty co? Amory w głowie? - zwrócił się do mnie strażnik.

   - Zwiedzam nowy poziom - mruknąłem.

   - Zwiedzaj bez obłapywania... A w ogóle, przypomniałeś sobie, kto ci dał wrogą ulotkę? - spytał, patrząc mi uważnie w oczy.

   - Powiem. Co mam nie powiedzieć... Taki jeden, w czerwonych spodniach. Ma na imię Sebastian. Śliski jakiś - odparłem odważnie.

   - W porządku. Znajdę go. Będzie ukarany - dokończył mój niebieski anioł stróż i odjechał.

   Siedziałem na ławie oszołomiony, dotykając policzka, który pamiętał usta dziewczyny.

   - Jolka!... Może ją jeszcze spotkam...

C.D.N.