"INDIOMY" - ODC. 39 (Z KSIĄŻKI)

39

   Zastanawiałem się, komu mam rozdawać te banknoty.

   - Biednym? Będę chodził po domach? Bezdomnym? Zlecą się do mnie jak głodne miejskie gołębie. Policja mnie nakryje i zamknie. Ciekawe, czy mnie Indiomy uratują…

   Kupiłem koperty, powsadzałem do nich po kilka banknotów i wyruszyłem na pierwszą anielską akcję. W torbie miałem ludzkie bogactwo. Nie było ciężkie.

   Poszedłem do parku. Był prawie pusty.

   - Ludzie pracują, a nie włóczą się tak jak ty…

   Położyłem na jednej z ławek pierwszą kopertę. Siadłem kilkanaście metrów dalej i udając, że czytam gazetę, obserwowałem.

   - Kobieta z dzieckiem w wózku. Siądzie tam, czy nie siądzie?...

   Siadła. Zobaczyła kopertę, wzięła do ręki, zajrzała, otwarła usta ze zdziwienia. Rozejrzała się, wstała i szybko odeszła w stronę parkowego wyjścia.

   - No! Pierwsza akcja udana. Mam nadzieję, że nie jest taka uczciwa i nie zaniesie tego na policję…

   Porozkładałem resztę kopert na pustych ławkach i prawie szczęśliwy poszedłem do domu

   Napłynęły chmury.

   - Żeby tylko nie lunął deszcz. Rozmokną moje dary…

   Ale deszcz spadł dopiero wieczorem, kiedy popijałem brandy w swoim fotelu.

Myślałem o obdarowanych. Wyobrażałem sobie ich radość.

   - Święty Mikołaj, były Michał Anioł, gwiazdka z nieba. Ciekawe, czy ktoś zadzwoni i potwierdzi, że dobrze zrobiłem…

   Ale nikt nie zadzwonił. Nawet Jola…