BALONIKI
Mój Drogi Aniele!
Tak
pomyślałem przedwczoraj, że my, ludzie, jesteśmy jak powiązane baloniki.
Powiązani śladami innych, połączeni dotykiem dłoni, pocałunkami, śmiechem,
drzewami zasianymi przez wiatr naszych przodków i wzrokiem kosmonauty, który
widzi za nas wszystkie chmury z piorunami. Powiązani nitkami ubrań,
sznurówkami, szalikami i krawatami, głosem z radia i z zaświatów, a nieraz
łańcuchami lub miłością. Połączeni linią kula-pierś, oko-kolano, łóżkiem i
powietrzem z płuc do płuc. Jak baloniki! Jak baloniki, którym się wydaje, że są
kamieniami.
Tak pomyślałem
przedwczoraj, ale przyrzekam Ci, że dzisiaj i jutro już tak nie pomyślę.
Twój
na zawsze
Michał
syn Edwarda
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz