Tego dnia gęsta mgła objęła miasto, jakby chciała schować ptakodom przed ludźmi.
- To jest świetna okazja! - wykrzyknął bocian. - Teraz albo nigdy...
- Uwaga, uwaga! Ruszamy! Przygotować się... Na stanowiska! Razem, razem! Damy radę! - rozległy się ptasie głosy.
Szum skrzydeł był tak wielki, że już nikogo nie było słychać.
Dom zatrząsł się, uniósł na metr, dwa, dziesięć i poleciał, rozcinając mgłę.
W siną dal! Może nad morza, może nad góry, może nad lasy, może nad pola...
Miasto oddalało się, zajęte swoimi sprawami. Nawet nie zauważyło zniknięcia domu bez szyb.
Ptaki zamilkły ze szczęścia, albo ze smutku, że odlatują z tego miejsca, tak dobrze im znanego.
- Będzie mi brakowało ludzi - pomyślała papuga ara, która niedawno uciekła z balkonowej klatki. - Ale przecież przed nami szeroki świat, na pewno ich jeszcze spotkamy...
KONIEC
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz